|
|
Bakteria powszechnie spotykana w środowisku roślinnym i zwierzęcym. Zasiedla również przewód pokarmowy człowieka, występuje w mikroflorze jamy ustnej, w układzie moczowo-płciowym, a szczególnie często kolonizuje pochwę u kobiet. Obecność tej bakterii w pochwie u kobiet poprzez produkcję kwasu pomaga kontrolować niepożądany wzrost grzyba - Candida albicans.
Zdaniem twórcy tego pojęcia, doktora Serge Renaud, czerwone wino wydaje się być najskuteczniejszym środkiem zapobiegającym chorobie wieńcowej.
Ciężko z teoriami spiskowymi polemizować. Można np. podać przykłady i argumentować, argumentować...
Candida albicans oesophagitis
Cóż, to jest chyba najtrudniejsza część. Dlaczego? Otóż jeśli powiem, że należy wyrzucić z naszego
jadłospisu cukier, produkty oczyszczone, rafinowane, konserwowe, pasteryzowane, najogólniej mówiąc wysokoprzetworzone
produkty spożywcze, i że najlepiej nie mieszać schabowego z ziemniakami, to mogę usłyszeć - to co mam do .... jeść?
Proces eliminacji nadmiaru candidy albicans jest metodycznym, świadomym, długotrwałym planem, wymagającym wielu poświęceń, cierpliwości i wytrwałości, przynoszącym w efekcie pozytywną zmianę w naszym samopoczuciu i świadomości. Pozbycie się trucizn drożdży, zmniejszenie ich populacji i ogólne oczyszczenie naszego ciała, otwiera przed nami nowy, lepszy etap naszego życia. Nasz umysł zaczyna pracować pełną parą dając nam łatwość podejmowania trafniejszych decyzji odnośnie naszej przyszłości, w tym finansowej. Życie staje się łatwiejsze i problemy lat ubiegłych wydają się śmieszne. Nie mówimy tu o cudzie, lecz o procesie odtworzenia naszych normalnych funkcji fizjologicznych, które były przez lata upośledzone przez przerost drożdży i ich kierowanie naszym życiem.
Pod koniec XX wieku, szczególnie w krajach uprzemysłowionych pojawiła się nowa grupa pacjentów, uskarżająca się na zespół niejasnych, na pozór niepowiązanych ze sobą symptomów, przejawiających się byciem chorym totalnie, z objawami wielu różnych chorób występujących jednocześnie. Pacjenci kierowani są do różnych specjalistów, którzy stwierdzają, że wszystko jest z nimi OK. Ostatnim ze specjalistów jest przeważnie psychiatra, który stwierdza, że wszystko to jest u pacjenta w głowie, że pacjent wmawia sobie te choroby. Czyżby?